Nganong ang mga Karpa Gapuyo sa Lim-aw

20 Apr Nganong ang mga Karpa Gapuyo sa Lim-aw

Sa unang panahon, ang mga karpa ang kinaanyagang isda sa kadagatan.

Apan tungod sa ilang kaanyag, nahimo silang ampay sa mga iho.

Kon makabati sila nga adunay iho sa duol nga dapit, motago dayon sila sa gasang aron dili sila mamahimong pagkaon sa iho.

Usa ka adlaw, naglangoy-langoy si Kahil, usa ka karpa didto sa ibabaw sa dagat. Nakit-an siya ni Doro, usa ka naglupad-lupad nga banog.

“Gwapaha nimo uy. Dali kaayo kang namatikdan tungod sa imong maraag nga kolor. Unsay ngalan nimo? Ako diay si Doro,” ang dayeg sa banog.

“Salamat, Doro. Ako si Kahil. Karon pa ko nakadungog og usa ka pagdayeg gikan sa usa ka langgam,” sampit sa giganahang karpa.

“Nganong nag-inusara man ka karon?” pangutana ni Doro. “Gusto ko magpalayo sa mga hakog na iho. Kon mokuyog ko sa panon, dali ra mi masakpan.”

“Mao ba? Naa koy nahibaluan nga lugar nga luwas sa mga dagkong iho. Itudlo nako asa. Sunda ra akong lupad.”

Nisunod ang masusihong Kahil kang Doro. Nilangoy siya ug nilangoy hantod naabot siya sa usa ka bukana. Namatikdan ni Kahil nga ang parat nga tubig naghinay- hinay og katab-ang.

“Layo pa?” pangutana ni Kahil. “Medyo. Maayo ng moadto ta og layo para dili ka masundan sa iho. Adto ta sa mabaw, kanang dili na makalangoy ang iho.”

“Sakto ka.” Kumbinsido si Kahil. Giganahan pod siya sa lasa sa tubig, mao nga nipadayon siya og langoy.

Nilangoy si Kahil supak sa agas sa suba. Naningkamot siya makatuod sa luwas nga lugar aron iya mapahibalo sa ubang karpa ug makabakwit sila sa saktong panahon.

Sa dugay niyang paglangoy-langoy, naabot siya sa usa ka busay.

“Waw! ” dayeg ni Kahil.

“Naa didto sa taas ang luwas nga lugar. Wala gyoy ihong nakaabot didto,” ingon ni Doro.

“Dili man ko kasaka.”

“Dili na problema. Ang buhaton nato, ako kang bitbiton pinaagi sa akong kuko. Unya mopaspas ko og lupad aron maabot dayon ta sa taas ug makalangoy dayon ka.”

“Yehey! Salamat kaayo, Doro. Buotan kaayo ka nga langgam. Makalingkawas na gyod ko sa mga iho.”

Gipunit ni Doro si Kahil apan sa ilang paglupad, niingon siya, “Ikaw Kahil, gwapa unta ka apan dali lang kaayo ka utoon. Ikaw intawn akong panihapon karong gabii,” dakong katawa ni Doro.

Pagkahibalo ni Kahil nga nasulod ra diay siya sa bulsa, nisiyagit siya og taman sa iyang ginhawa. Nakadungog ang usa ka tapok nga maya. Nakabati sila sa gibiktimang isda.

Dali-daling niporma ang mga maya og dako kaayo nga langgam ug nilupad padulong ni Doro. Pagkakita sa banog, nahadlok kini sa kadako ug nabuhian si Kahil.

“Hala, unsa na? Waaahhhh!”

Gidali og salo sa mga maya ang naghilak nga karpa. Gidala nila sa balay ni Bantay, usa ka buotang iro, ug gibutang sa usa ka plangganang tubig.

Naluoy si Bantay nagtan-aw kay Kahil. Niingon siya sa mga maya, “Kutkotan nato ang yuta. Magbuhat ta og lim-aw aron mas dako ang malangoyan ni Kahil.”

Gitabangan ni Bantay ug sa mga maya ang pagkutkot hantod nakabuhat sila og lim-aw. Dayon gibutang nila si Kahil didto.

Malipayong naglangoy-langoy sa Kahil sa tab- ang nga lim-aw. Nagpasalamat sab siya sa iyang mga bag-ong higala.

“Salamat kaayo sa inyong tabang. Kon dili tungod sa inyo, dili nako makaplagan ang akong bag-ong puluy-anan.”